نمیدونم از شوق  و اشتیاق خواهرم باید خوشحال باشم یا ناراحت. خوشحالم از اینک انقد خوشحاله و داره با کسی که عاشقشه ازدواج میکنه ولی ناراحت وقتی به سرنوشت خودم نگاه میکنم. دلیل دوست داشتنمون و نمیفهمم وقتی هیچ پایانی نداره.  

اتیش میگیرم وقتی کادوهای ولنتاین و میبینم . وتی دختر و پسرا رو میبینم برای هم با چه علاقه ای کادو میخرن . کادوهاشونو تو جعبه های قرمز میزارن . 

خدایا من چیکار کردم که باید این جوری باشم .یه بعض بزرگ تو گلومه که نمیتونم خالی کنم . نباید کسی بفهمه من چه ادم ضعیفی هستم .نباید بفهمه چقدر داغونم . 

دلم میخواد با صدای بلند فریاد بزنم شاید خدا صدام و بشنوه ودلش به حالم بسوزه. با این همه گنااهی گه انجام دادم فک نکنم اصلا به من فکر کنه. 

چرا باید دیگه بهش فکر کنم؟ چرا باید من و دوست داشته باشه؟ اصلا چرا باید باور کنم که هنوز دوسم داره؟ دارم دیوونه میشم .خیلی خستم زودتر میخوام همه چی تموم بشه.  

چقدر احساس بد بختی میکنم.